Historia ochrony przyrody w Puszczy Białowieskiej

Puszcza Białowieska istnieje od stuleci, niemniej jednak formalna ochrona prawna jej terenów nie zawsze była faktem. Oficjalnie, kompleks terenów leśnych należących fragmentarycznie do Polski i Białorusi, został objęty gruntowną ochroną prawdopodobnie w piętnastym wieku. Najpierw mówiono, iż w grę wchodzi nie tyle zabezpieczenie przyrodnicze, czyli koncentrowanie się na osłonieniu cennych walorów geograficznych tego miejsca, ale zwłaszcza chodziło o zachowanie niezwykle reprezentacyjnego wyglądu Puszczy.

Takich krajobrazów mogła Polsce pozazdrościć cała Europa. Obfite, bujne lasy, przepiękna, dzika roślinność, bogactwo fauny, niespotykane gatunki zwierząt – to wszystko było ogromnym atutem, który był dostrzegany na skalę międzynarodową. Początkowo, między innymi właśnie z wyżej wymienionych powodów, Puszcza Białowieska pełniła głównie funkcje terenów łowieckich. To w te tereny lesiste zapuszczali się książęta litewscy oraz królowie Polski. Polowali zwłaszcza na reprezentującego jako wizytówka Puszczę Białowieską – żubra.

Sytuacja zmieniła się nieco http://akademiaprawajazdy.pl/ w piętnastym stuleciu, ponieważ wtedy zaczęła funkcjonować osoka, a z czasem pojawiły się takie grupy jak strażnicy czy strzelcy, stanowiąc odrębne formacje, mające pełnić rolę swego rodzaju służby leśnej. Ich nadrzędnym zadaniem okazywało się bronienie puszczy i kontrolowanie czy ludzie przestrzegają postanowień prawnych dotyczących jej ochrony. Regulowano i bardzo restrykcyjnie podchodzono do aspektu wydzielania dostępu do terenów znajdujących się w granicach Puszczy. By móc pobierać przykładowo drewno z tamtejszych lasów, oczywiście martwe drewno służące na opał, trzeba było uiszczać systematyczne opłaty, które naliczane były każdego roku kalendarzowego. Wprowadzono z czasem również zasady tzw. praw wchodowych, a więc chodziło o to, że król wybranym osobom- zazwyczaj szlachcicom – nadawał specjalne przywileje, na mocy których mogli oni zakładać na terenie Puszczy barcie, łowić ryby w rzekach białowieskich, czy też kosić znajdujące się tam łąki.

Źródło: