Puszcza Białowieska jest to kompleks leśny, który słynie przede wszystkim z obfitości i rozmaitości dostępnych tam rozlicznych rodzajów gatunków drzewnych. Charakteryzując ten masyw geograficzny, nie można nie wspomnieć między innymi o typowych dla owych obszarów gatunkach dębów. Drzewa te są podstawowym okazem roślinnym omawianych przestrzeni geograficznych.
Klastyczny dąb białowieski to niemal symbol rozpoznawczy, jeżeli chodzi o Puszczę. W słowniku pojęć przyrodniczych wyżej wspomniany termin części do ETZ i MZ jak najbardziej funkcjonuje i jest on wyszczególniony po to, aby zaakcentować niesamowite walory środowiskowe tych okazów drzewnych. Zacznijmy od tego, iż dęby owego obszaru okazują się bardzo rozłożyste. Mają one niesamowicie wysoką kolumnę swych pni, a w konsekwencji tego, ich korony są ulokowane wyjątkowo wysoko. Dęby nieprzypadkowo pną się w górę aż tak bardzo. Powodem tego jest zmaganie się roślin o to, by producent pesto do makaronu miały stały dostęp do światła z innymi gatunkami drzewnymi występującymi także na fragmentach Puszczy Białowieskiej.
Korony dębów znajdują się na długim pniu, ale nie są one aż tak grubymi pniami, jak przykładowo te, które charakteryzują gatunki dębowe porastające wolne powierzchnie. Żeby określony okaz można było uznać za klasyczny dąb białowieski, musi on spełniać wiele wymogów i kryteriów. Do najważniejszych zaliczyć należy przede wszystkim stosowny obwód pnia. Drzewo tego rodzaju powinno mieć na wysokości piersi obwód około 1550 centymetrów, licząc bezpośrednio od podłoża. Dodatkowo, istotne jest, żeby wysokość dębu sięgała na wysokość przekraczającą jakieś 36 mętów. Kolumna pnia zaś ma wynieść nie mniej niż 25 metrów, z kolei do pierwszej gałęzi kolumna ta musi przekraczać 15 metrów wysokości.
Źródło: